Dziewczyna z dzielnicy cudów

Nikita to twarda, zbuntowana do szpiku kości dziewczyna. Należy ona do Zakonu Cieni, który zajmuje się niszczeniem problemów związanych z magią siejącą się po świecie. Kobieta wyszkolona jest do granic możliwości, dzięki czemu radzi sobie z każdą niebezpieczną sytuacją jaka może stanąć jej na drodze podczas ciężkiej pracy. Pewnego dnia matka przydziela jej kolejnego partnera, który ma pomagać w zadaniach. Zdanie Nikity jest całkowicie inne, dlatego chce się pozbyć Robina tak jak każdego poprzedniego mężczyzny stojącego koło jej boku.

"Im mniej śladów na moim ciele pozostawi życie, jakie obecnie wiodę, tym większa szansa, że uda mi się wieść nowe z dala od tego, co dawniej wypełniało moją codzienność."

Krótki opis książki świadczy o tym, że jest ona przepełniona akcją i pani Aneta Jadowska ratuje honor polskich autorów. Sama skusiłam się na tę powieść, a teraz siedzę przed komputerem i nie wiem co na temat tego wszystkiego powiedzieć.

Pierwszą kwestią, którą chciałabym omówić, to piękne wydanie tej książki. Wielki plus za to, że pomiędzy kartki powieści dołączone są cudowne ilustracje. Uwielbiam tego typu "dodatki", ponieważ wprowadzają one czytelnika w całą akcję jeszcze mocniej, jednak w tym przypadku na nic te obrazki się nie zdały, ponieważ sama autorka chyba pomieszała się w "zawrotnej akcji" książki i tak czy siak wielu informacji raczej nam nie przekazała.

Początkowo "Dziewczyna z dzielnicy cudów" zapowiadała się obiecująco. Od razu poznaliśmy nieco główną bohaterkę Nikitę no i jakby na tym się skończyło w sumie to zachwalanie. Oczekiwałam, że skoro początek jest ciekawy, to z każdą kolejną kartką, rozdziałem będzie działo się coraz więcej, a na sam koniec otrzymamy takie wielkie BUM! i historia zakończy się w dobrym stylu. Szkoda, że były to tylko moje oczekiwania...Cierpliwie czekałam aż akcja nabierze tempa i  zamiast niepotrzebnych, nużących z czasem opisów miejsc czy sytuacji dostaniemy na tacy coś rzeczywiście interesującego, coś co mogłoby wreszcie rzeczywiście czytelnika zaciekawić.

Miałam dość duży ból, gdy czytałam tę książkę, ponieważ autorka jakby pomijała bardzo wiele ważnych kwestii. Zamiast wytłumaczyć bieżącą sytuację w lekturze, ta całkowicie to olewała i przechodziła do nowego wątku, przez co "Dziewczyna z dzielnicy cudów" była dla mnie po prostu niezrozumiała. W wielu miejscach zauważyłam również błędy, źle ułożone zdania. Czytałam je uważnie nawet kilka razy i zwyczajnie nie wiedziałam o co w nich chodzi i czego się tak właściwie tyczą.

Bohaterowie stworzeni przez Jadowską są nijacy. Uwielbiam w książkach twarde laski, które potrafią pokazać swoją siłę, ale tutaj Nikita w żaden sposób mnie do siebie nie przyciągnęła. To samo tyczy się Robina. W obrazkach załączonych w książce, widzimy go jako przystojnego mięśniaka z zarostem, a w rzeczywistości odebrałam go jako taką rozgotowaną kluchę. Wielka szkoda, bo miałam nadzieję, że we dwójkę stworzą zabójczy zespół, w którym się zakocham i długo po przeczytaniu książki o nich nie zapomnę.

Jedyne co za mogłabym jeszcze nieco pochwalić autorkę to opisy naszej Polski, w której mamy troszkę magii i od czasu do czasu przewija się ona w książce. I na tym niestety pozytywne rzeczy się kończą.

Jestem naprawdę bardzo, ale to bardzo zawiedziona lekturą, ponieważ myślałam, że otrzymam coś fajnego, ciekawego, a skończyło się tak, a nie inaczej...

Zdania na temat tej książki są mocno podzielone, więc co o niej uważacie? Piszcie w komentarzach! :)